माणसे

घेतल्या श्वासांपुरती इथे जगतात माणसे
हल्ली फ़ारच विचित्र वागतात माणसे

मी तिऱ्हाईताप्रमाणे बघत राहतो रांगा
कुठल्या मृगजळामागे धावतात माणसे?

सगळे चेहरे आता सारखेच वाटू लागले
कारकुनी मुखवटे रोज चढवतात माणसे

देवळाबाहेरच्या आंधळ्याकडे कोणी बघत नाही
देवळाआतल्या बहिऱ्याकडे गाऱ्हाणी घालतात माणसे

उत्तर

प्रिय अमुक तमुक
मागे एका लांबलचक कवितेत
तू विचारलं होतंस माझी आठवण येते का इत्यादी वगैरे
उत्तर द्यायला मी काही कविता लिहीणार नाही
तुझ्या ह्या प्रश्नाचं उत्तर खरं मलाही माहित नाही
तुझं नक्की कधी विस्मरण झालं ते आता आठवत आहे
सोबत ह्या पत्राच्या एक उशी पाठवत आहे
बहुतेक ह्या उशीत साठल्या आहेत तुझ्या आठवणी
ती जरा पिळून बघ निघतंय का खारट पाणी
त्या खाऱ्या पाण्याला तुझ्या आठवणीचं अत्तर आहे
त्या उशीतच गोठलेलं तुझ्या प्रश्नाचं उत्तर आहे

भीती वाटते हल्ली...

भीती वाटते हल्ली...
भीती वाटते जगण्याची आणि मरण येईल ह्याची
भीती वाटते आरशात स्वत:ला रोखून बघायची
भीती वाटते स्वत:ला सतत सिध्द करत राहण्याची
भीती गर्दीची, भीती एकटेपणाची
भीती वाटते रस्ता ओलांडताना, सिग्नलवर ब्रेक लावताना
भीती वाटते एटीएम आणि खिशातून पैसे काढताना
भीती वाटते देवाची, भीती उपवास तुटण्याची
भीती आजाराची, डॉक्टरांची, इंजेक्शन घेण्याची
भीती वाटते पुतळ्यात चिणून मारलेले महात्मे
परत जन्म घेतील आणि मांडतील नवे विचार
भीतीच वाटते नव्या विचारांची...
भीती वाटते कुणीतरी बसेल उपोषणाला
आणि बदलून टाकेल आपलं राजकिय आणि सामाजिक चित्र
भीती वाटते बदलाची...
भीती वाटते प्रश्न विचारायची, उत्तर द्यायची
भीती त्सुनामी,  भूकंप, वादळाची
भीती दंग्याची, हल्ल्याची, बॉम्बस्फ़ोटाची

भीती पसरत चाललीय
भीती सवय बनत चाललीय
निर्भीडपणे जगण्याची भीतीच वाटते हल्ली!

पुन्हा भेटू तेव्हा

आता पुन्हा भेटू तेव्हा
बोलू फ़ोनवर राहून गेलेलं
उभयतांच्या विरहात
डोळ्यातून वाहून गेलेलं

आता पुन्हा भेटू तेव्हा
उसास्यांचे हिशेब मांडू
कोणी ढाळले अश्रू जास्त
ह्याच मुद्दयावर भांडू

आता पुन्हा भेटू तेव्हा
एकमेकांना डोळे भरून पाहू
काही क्षणापुरतेच का होईना
घटट बिलगून राहू

आता पुन्हा भेटू तेव्हा
तू धरशील परत न जाण्याचा हटट
आणि भाबडे हात तुझे
मिठीही करतील अधिक घटट

आता पुन्हा भेटू तेव्हा
मागे काहीतरी ठेवून जा
पुढची भेट होईपर्यंत सख्या
रोज स्वप्नात येऊन जा......