मुखवटा

“आणखी नाही जमणार मला
असं मुखवटा घालून जगणं
खोट्या तत्वांशी सांगड घालून
स्वत:कडेच चोरून बघणं”

तू भेटतोस अजूनही
शब्द रखडून टाकलेल्या
कागदातून जिवंत हो‌ऊन
तू माझ्याशी बोलतोस
तू सोडलेल्या श्वासातूनच
तू घेतोस जन्म
आणि एरव्ही तुझ्याबरोबर मरून गेलेल्या भिंती
धडधडत्या ह्रुदयाने पेटून ऊठतात आजव्या दिवशी
मी मात्र स्तब्ध बसून असतो
तुझा पुनर्जन्म अनुभवत
आणि मग मी ग्लास भरतो
फ़ेसाळलेली बी‌अर रिचवल्यानंतर
तुला माझ्यात भिनवत राहतो
तुला माझ्यात जीवंत करतो

परत भेटशील का आता?
वेळेचं बंधन पाळलं नाही तरी चालेल
कारण उशीरा येण्याच्या कारणावरून
भांडण्यात काही अर्थ उरला नाही आता

तुला खुप काही सांगायचं होतं
पण डोळ्यातून कधीचंच वाहून गेलंय ते
परत कडा ओल्या करणं
कदाचित जमणार नाही आता

एकाच छ्त्रीत राहून
अर्धंअर्धं भिजणं डोळ्यासमोर आलं
कि मन चिंब हो‌ऊन जायचं
पण ती छ्त्री वा~याबरोबर उडून गेलीय आता

आठवतं तुला?
एकदा चिमणा-चिमणीला घरटं
बांधताना पाहीलं होतं आपण
त्या घरटय़ामध्ये एक भिंत तयार झालीय आता