वर्ष सरलं तरी!

वर्ष सरलं तरी,
जखमा भरल्या नाहीत
नव्या जखमांना शरिरावर
जागाही उरली नाही
अश्रू आटून गेले
आता भावनाही संपल्या
तरीही का ह्या वेदना
मनात आहे गुंफ़ल्या?
व्यवहारी झालोय मी आता
व्यवहारी जीवन जगतोय
मनातल्या आठवणींचा कप्पा
क्वचितच उघडून बघतोय
का ह बदल माझ्यात?
क बदललंय सगळच वातावरण
धुमसत का राहतं अजूनही
पेटलेल्या मनाचं सरण
नवी पहाट दूर करेल हा काळोख?
का वाढत जाईल हा काळोख?
नाही!
प्रकाशाच्या शक्तिने काळोखी भींतीला
पडेल एक खिंडार...
कोंडलेल्या श्वासाला मिळावे
आता सुस्कारे आकाशाचे
मनाला लाभावे नवचैतन्य
सळसळण~या रक्ताचे
सतारीवर छेडावे आता
स्वर नव्या भूपाळीचे
चिकारीही झंकारत याव्या
घेऊन स्वरगालिचे
विदीर्ण झालेल्या मनाला
फ़ुटावी पालवी नवी
सरत्या वर्षाने गावी
ह्या आसवांची भैरवी

काही चारोळ्या.....

माझं विष आता
मलाच डसू लागलंय
गारुड्याच्या पुंगीलाही
आता जग फ़सू लागलंय

अडखळणारा श्वास हा
आहे स्वतःशीच थांबलेला
अश्रूंनी भिजूनसुध्दा
आत कुठेतरी पेटलेला

तुझ्या आठवणींचे निखारे
धुमसत आहे अजूनही
पूर्णपणे विझलेले नाहीत
शुष्क आसवांत भिजूनही

तुझी पुसटशी आठवण
अश्रुंचा बांध तोडून जाते
खोलवर दडपून ठेवलेल्या भावना
रक्तात पेट घ्यायला लागतात
रेशमी धाग्यांनी शिवलेली जखम
पुन्हा एकदा उसवली जाते
आणि वाहत्या रक्तावर कोणाचाच ताबा उरत नाही
सहन होत नसलेल्या वेदनांचे वादळ झेलत
सभोवताली माजलेल्या कोलाहलात
एका गडप अंधारी विश्वात
तुझ्या आर्त स्वरांचा ठाव घेत
मी तारा तुटलेली सतार छेडत असतो

कौस्तुभ……

भावनाशुन्य जीवन जगावं लागेल
हे आधीच कळलं होतं
पुढची संकटं ओळखून
आधीच पाऊल वळलं होतं
म्हणून असेल कदाचित
तुझ्या जाण्याने दु:ख झालं नाही
कारण तुझं जाणं तुझ्याआधीच मला कळलं होतं........

kaustubh....

खूप काही सांगायचं होतं
मनात साठवून ठेवलयं
शांत राहण्याच्या प्रयत्नात
रक्त गोठवून ठेवलंय
कधीतरी लागेल वणवा
वितळून सगळं जाईल
मनात साठवलेलं सगळं
डोळ्यातून वाहत जाईल

kaustubh......

मृगजळामागे धावताना
कधी कधी भान राहत नाही
जिवाच्या तहानेमुळे
आपण मागेपुढे पाहत नाही
पाणी तिथं नव्हतंच
हे तिथं पोहोचल्यावर कळतं
आणखी एका मृगजळाच्या शोधात
आपलं पाऊल वळतं

kaustubh.....