ते दिवस

ते मंतरलेले दिवस, विसरू कसे?

कुणी सांगाल का, ते दिवस परत जगू कसे?

ते कट्ट्यावरचे किस्से अन लेक्चरचे उसासे

ते भजी अन सामोसे, विसरू कसे?

ती कॅम्पसमधली टपरी, त्या F.Y.च्या पोरी

ते थॅंक्यू ते सॉरी विसरू कसे?

अरे तिला हटव उद्या हिला पटव

परवाची कोण रे ती, तिचं नाव जरा आठव

देता कोणी थम्स अप, सालं हार्ट आमचं चोक अप

दिवसा हजार ब्रेक अप, पचवू कसे?

क्लासमध्ये आपला धाक, ठरलेला शेवटचा बाक

बसलाच दुसरा कुणी, त्याला दिली चपराक

पहिल्या बाकावरची मंडळी, साली पत्रकार सगळी

खरडती वह्यांच्या पत्रावळी, किडे कसे….

वर्गातल्या काकू, सरस्वतीचा अवतार

परीक्षेत उपकार, मानू कसे?

विसरलेली थिअरी, गोंधळलेली केमिस्ट्री

पेपर साला मिस्ट्री, लिहू कसे?

हाती येता निकाल, जाहला उष:काल

फ़र्स्ट क्लासात पास, झालो कसे?

निकालाचा सरता जोश, आला थोडा होश

कॉलेजचे दिवस, सरले कसे?

पाऊल निघता निघेना, आसवे थांबता थांबेना

कॅम्पसशी ह्या नाते, तोडू कसे?

पावले जपून टाक

पावले जपून टाक, रात वेडी आहे

चंद्रावरची वाट आज नागमोडी आहे

इथल्या पिसवांनी घेतले, बळी हजार निष्पापांचे

तुझ्याही रक्ताला आज, तीच गोडी आहे

नव्हते कधीच ऎकलेले आवाज हे कोणाचे?

ह्या गगनभेदी किंकाळ्यांचा थाट तोडी आहे

तुझ्या आठवणी....

(1)

तुझी पत्रं कोणाला सापडतील म्हणून
जेव्हा माळ्यावर जाऊन गुपचुप जाळून टाकली होती
तेव्हा काहीसा रडलोही होतो मी
आणि तूदेखील रागावली होतीस
आता इतक्या वर्षानंतर माळ्यावर
काही जळलेले कागद मिळाले आहेत
थोडे अजून ओलेच आहेत
थोडे अजून धुमसत आहेत!

(2)

मला कवितांचा नाद तूच लावलास
आणि ’गुलजार’चा फ़ोटो भेट म्हणून दिलास
तेव्हापासून त्या फ़ोटोतल्या गुलजारने
तुझ्या माझ्या सहवासातील प्रत्येक क्षणावर
लिहील्या आहेत कविता...
तुझ्या जाण्याने पण आता तोही एकाकी झालाय
काल पाहीलं तेव्हा ’हजार राहे मुड के देखी’
लिहीत होता वेडा!