एकटे आपण घाबरलेले

एकटे आपण घाबरलेले
स्वत:त कुठेतरी गुंतलेले
स्वैर भटकणा~या मनासोबत
आपणही कुठेतरी भरकटलेले

नात्यांपासूनी दूर अन कोंडलेली दारे
सुर्यही अंधारलेला, घुस्मटलेले वारे
मन चंद्र, जळे एकटेच
न लुकलुकती तारे

न सरती आता राती
नुसत्याच वाती जळती
करुन किव जगण्याची
उरकतो आठवणींची माती

मग दिसतो एक वाडा
दूर गावात वसलेला
एक तटस्थ चेहरा
सुर्यास्त बघत बसलेला

काही आकृत्याच दिसती
नाचताना, बागडताना
मीही मग होतो
त्यांच्यातलाच एक तान्हा

मग आई कुठूनशी येते
अन दिवा लावूनी जाते
कुशीत तिच्या त्या रात्री
सारे घर झोपी जाते

आई मात्र एकटिच
हलकेच डोळे टिपते
आर्त स्वरात एकटिच
अंगाई गात राहते

मी हळूच होतो जागा
ह्या गावाकडच्या स्वप्नातून
अन वाट चालतो शहराची
माणसांच्या तुंबलेल्या गटारातून

जिथे भावनाच झाल्या पोरक्या
वेदनांना, स्पंदनांना
आणि कान झालेत बहिरे
गर्भी आक्रोशणा~या रुदनांना

अश्रु पुसण्यास कोणी नाही
डोळे खोल, सुस्तावलेले
सभोवताली नाही कोणीच
एकटे आपण असेच......घाबरलेले